یادِصدای مودم ها به خیر!

یک زمانی اینترنت برای من جای دنجی بود ، آدم های توی فضای مجازی آدم های به روزی بودند یا دانشجو بودن یا تازه فارغ التحصیل شده بودن. اولین ارتباط اینترنتیم از فروم های تخصصی  شروع شد ، چت روم های یاهو مسنجر که توش هم رشته ای ها رو پیدا میکردیم ...پروفایل هام حرف های حسابی داشت ،برای انتخابش فکر میکردم ،کتاب میخوندم،نه فقط من ، همه اونایی که اون دوره تو نت بودن ...ادبیاتمون مودبانه بود ،آدم هایی که باهاشون حرف می زدیم سعی میکردن نماد یه شخصیت سالم رو داشته باشن ...اما الان فضای مجازی پر شده از بچه های نوجوون که با هویت های جعلی عقده هاشون رو باز میکنن ...از زن هایی که خونه هاشون رو سفید و صورتی میکنن و از مهمونی ها و قهوه خوردناشون عکس میزارن ...از مردهایی که ... روم نمیشه بنویسم چی خوندم امروز ...از آدم های سطحی که با یه گوشی احساس میکنن،احساس میکنن،رسانه هستن و در مورد هر چیزی تحلیل های آب دوغ خیاری طرح میکنن ...

یه زمانی چرخیدن تو فضای مجازی مثل قدم زدن تو بازار وکیل بود ...الان شده مثل خیابونی که دستفروش ها جنس های بنجلشون رو ریختن وسط پیاده روهاش و همه بی هدف قاطی هم میچرخن و فکر میکنن که چقدر داره بهشون خوش میگذره .